De operatie en nu 3 weken later, hoe gaat het?!

Het is vandaag 3 weken geleden dat de operatie is geweest en eerlijk gezegd had ik nog niet de energie en de behoefte eraan om het van mij af te schrijven, maar het moet eruit. Ik zal in deze blogpost vertellen hoe de operatie is gegaan, wat er is gebeurd en hoe het nu 3 weken later met me gaat! 

24 januari 2023, de dag van de operatie.
De operatie waarbij ze mijn baarmoeder en eierstokken gaan verwijderen in verband met de kanker die daarin is gevonden (je kan hier lezen hoe we daar achter kwamen) een zo gehete hysterectomie
Ik moest mij om 11:00 uur melden in het EMC in Rotterdam, we werden opgehaald door de verpleegster en die wees me mijn kamer en tot verbazing had ik een privé kamer dus dat was wel lekker

Ik was enorm gespannen en wist niet zo goed wat er allemaal ging gebeuren. Ik kan je zeggen het ging enorm snel, ze vertelde over de kamer, wat de stappen waren en ik zou rond 13:00u aan de beurt zijn. Maar toen ik na een minuut of 15 mijn spullen had geïnstalleerd en we zaten te wachten kwam ze bloed afnemen en gelijk de melding dat ik mee naar beneden mocht, naar de ruimte waar ze me zouden klaarmaken voor de operatie, dus ik kleedde me om, kroop in bed, huilde een paar keer vanwege de spanning en de onmacht. Bij de lift nam ik afscheid van J. en werd ik naar beneden gebracht. Daar werd ik opgevangen door de verpleegster die je klaarmaken en proberen je rustig te maken. Bloeddrukmeter om, plakkertjes voor de hartslag, infuus, alles werd daar in orde gemaakt, de behandelend arts kwam nog even naar me toe om uit te leggen wat er ging gebeuren en toen heb ik denk ik een minuut of 10 gewacht.

In de operatie kamer moest ik op de tafel gaan liggen, werd alles doorgesproken en doordat ik enorm veel spanning had hebben ze nog een poging gedaan om mij rustig te krijgen, dit lukte wel aardig. Ik kreeg een zuurstofkapje op waarin ik 4 minuten diep moest ademen en daarna kreeg ik de narcose en is de operatie gedaan.

Ik werd op een gegeven moment half wakker en hoorde ineens mensen `goedemiddag daar bent u weer ` uhm nou nee maargoed… wilt u een ijsje? Uhm nee bedankt. Ik werd van de hartslag afgehaald en de bloeddrukmeter ging af en daarna was het zwart..

Ik werd om 18:00 pas weer echt een beetje wakker en toen lag ik al op mijn kamer, waarbij ik merkte dat er soms een verpleegster binnen kwam, ik met een duf hoofd een ijsje kon eten en nog boos werd omdat rond 19u J. en zijn moeder zouden komen dus wakker worden hup… ik heb geprobeerd te eten maar dat ging haast niet dus heb alleen wat vlaflip op, maar die kwam er later weer uit! Een bak vol medicatie die steeds gebracht werd en een pijn pfff wat een drama. Ik heb tot de volgende ochtend een katheter gehad, maar die mocht er gelukkig uit omdat er niks geraakt was en dit dus zelf weer goed op gang ging komen.

Herstellen
Ik hoorde dat er een slagader geraakt was en ik daarbij bijna 1 liter bloed ben verloren, dus mijn bloedwaardes waren niet in orde waardoor ik een dag langer in het ziekenhuis moest blijven, ik kon de 2de dag zelf naar de wc met hulp van het infuus apparaat en kwam de dag door met slapen, tv kijken en een beetje op mijn telefoon. In de avond kwam J. nog met ons nichtje die vond het allemaal maar spannend (logisch)  Ik voelde mij gelukkig we al wat beter op de pijn na en met goedkeuring mocht ik vrijdags naar huis, dus J. kwam mij halen die was ook heel blij dat ik weer mee mocht. Dus met een tas vol medicatie, een rolstoel en heel voorzichtig rijden op naar huis om daar verder op te knappen…

Hoe gaat het nu
Het is nu 3 weken later en ik moet zeggen het gaat met ups en downs, ik ben voor nu van de medicatie af (behalve de trombose spuiten die moeten nog een week) en ik hobbel een beetje door het huis, ik mag nog niet tillen, niet te lang bukken en ik kan niet te lang aan tafel zitten want de wonden trekken nog en die in mijn navel doet best veel pijn, niet autorijden, te ver mijn armen strekken doet pijn etc. Afgelopen woensdag had ik controle en ze vonden de wonden er goed uitzien, het mentale komt nu wel boven, het lichaam hersteld zich en dan kom ook het mentale aan de beurt, gelukkig praten we veel, helpt J overal waar die kan en hebben we veel steun van familie en vrienden die zo nu en dan inchecken dat is erg fijn.

1 maart heb ik een controle waarin de arts inwendig gaat kijken of de wonden binnenin netjes helen en of we dan weer een go krijgen voor wat meer leven (zoals autorijden en gemeenschap, want ja ook dat mag tot die tijd niet) en daarna is het verder herstellen, er staan zo`n 8 tot 10 weken voor eer je weer een beetje normaal je dagritme kan oppakken en aangezien ik lichamelijk zwaar werk doe moet ik daar echt voor uitkijken en echt de tijd nemen en dat doe ik dan ook, want ik heb geen zin in complicaties of iets.

De vervroegde overgang en einde kinderwens
Deze operatie zorgt er ook voor dat ik nu dus vervroegd in de overgang zit, met opvliegers, stemmingswisselingen en al de leuke dingen die daarbij gaan komen waarschijnlijk. Ik merk er nu nog niet heel veel van op de opvliegers na. Ik slaap wel slecht, maar weet niet of dat daar vandaan komt. Ook onze kinderwens is hierbij natuurlijk ook ten einde en dat is denk ik wel het ergste van dit alles. We gaan ons nu richten op pleegzorg of eventueel draagmoederschap, maar hierover zal ik nog een apart blogbericht van maken.

Voor nu is dit de update die ik kan geven en hoe het met mij/ons gaat, we doen ons best, ik kom de dag rustig door met dus ups en downs en we hop en 1 maart op positief nieuws.

Ben jij bekend met deze operatie (of de overgang)?

Veel liefs,
Patricia