Wij gaan 2 zware strijden aan komende tijd!

Donderdag 7 december, de dag dat ons leven op zijn kop is komen te staan. Waar ik eerder nog schreef over mijn ervaring met de hysteroscopie en dat ik mij daar geen zorgen over hoefde te maken, kreeg ik een telefoontje waarvan de wereld onder mijn voeten vandaan zakte. `Sorry mevrouw` hoorde ik aan de lijn, de uitslag is niet goed u heeft kanker stadium 3. En toen werd alles verdoofd.

Ik zou 18 december een telefoon afspraak hebben met de gynaecoloog die het biopt had afgenomen voor onderzoek en daarna zouden we weer verder mogen met ons kinderwens traject. Mijn moeder zei nog als het erg is of als ze iets gevonden hebben bellen ze eerder en dit was dus helaas het geval.

Het telefoontje
op 7 december om 9:47 belde de arts, ik stond net op het punt om mijn spulletjes te pakken om te gaan werken, ik was wel al op werk. En toen ik hoorde met wie ik sprak schoot de spanning in mijn lijf, komt het gelegen hoor je aan de andere kant. Uhm ja als het nodig is dan moet het maar he! En dan hoor je het biopt wat we hebben afgenomen is onderzocht en de voorlopige diagnose is niet goed, er zitten kankercellen in uw baarmoederslijmvlies stadium 3 en een vrij agressieve vorm. Ik kan je zeggen, de wereld zakt onder je voeten weg, ik voelde zo al mijn bloed uit mijn lijf zakken en de tranen kwamen op en daarna heb ik weinig meer gehoord, alleen dat ze nog verdere details moesten onderzoeken en nakijkend of ons kinderwenstraject hierdoor niet in gevaar komt. Al huilend heb ik J. op gebeld en die schrok zich natuurlijk ook rot. Hij dacht eerst nog dat ik een flauwe grap maakte, was het maar waar! Ook heb ik mijn leidinggevende gelijk op de hoogte gesteld en ben ik richting de auto gegaan, onderweg mijn moeder gebeld, even tot rust gekomen en toen naar huis gereden. Gelukkig kwam J. ook gelijk naar huis.

Gedachtes
Er komen zo ontzettend veel scenario`s in je hoofd op, wat als het is uitgezaaid, hoe gaat dat met ons kinderwenstraject, waarom voel ik mij niet ziek, waarom gebeurd ons dit en al dit soort vragen vliegen aan 1 stuk door rond. De tranen komen en gaan, je bent soms blij maar dan hoor ik in mijn achterhoofd, wat lach je nou er is niks grappigs hoor op moment je bent gewoon ziek.

Familie vertellen
Ja hoe vertel je dit aan familie, dat is geen makkelijke. Eigenlijk ging het hier heel goed, ik heb mijn moeder dus als eerst gebeld na J. en daar heb ik mee zitten praten, J. heeft zijn ouders gebeld en die zijn in de avond bij ons langs gekomen om te praten en wat opties te bespreken, wat er zou kunnen gebeuren. Mijn zus heb ik nog gebeld en even mee gekletst. Ook mijn schoonzus en zwager met nichtje zijn langsgekomen en J. heeft zijn nichtje van 7 rustig uitgelegd dat ik ziek ben en beestjes in mijn buik heb en dat de kans op een nichtje of neefje klein gaat zijn en gelukkig begreep ze het heel goed. Verder praten we samen veel, huilen we samen en bespreken we opties wat er kan gebeuren en wat voor keuzes we misschien kunnen hebben. Ik mocht niet op google gaan zoeken want dan komen er teveel situaties naar voor die aflopend zijn of niet geschikt in onze situatie dus ik heb een google verbod gekregen.

Onderzoeken
Daarna volgenden er onderzoeken en wat duren de dagen dan lang, eerst een gesprek met de arts, gynaecoloog in opleiding en de oncoloog gynaecoloog en verpleegkundige erbij, ik kreeg een lichamelijk onderzoek, er moest nog een echo gemaakt worden, bloed geprikt op verschillende waardes en een CT scan moest gemaakt worden of er geen uitzaaiingen waren en gelukkig bleek dit niet het geval dus dat was een hele opluchting voor ons en de mensen om ons heen.

Conclusie
De harde definitieve waarheid is eruit, ik heb baarmoederslijmvlieskanker in een agressie vorm stadium 3 wat betekend en wat het ziekenhuis adviseert om een goede genezing te hebben een volledige verwijdering van baarmoeder en eierstokken, met bestraling uit voorzorg. We hadden ons voorbereid maar de bom sloeg in hoor dat kan ik je vertellen, want dat betekend dat wij dus het kinderwenstraject gaan verlaten en wij biologisch geen kinderen zullen kunnen krijgen wat denk ik wel het zwaarst is gezien we al bijna 2 jaar bezig zijn.

Alternatief
Er is eigenlijk in mijn geval geen alternatief, draagmoederschap is teveel risico doordat ik nog bestraald moet gaan worden en daarmee de eierstokken alsnog kapot gaan. Ik kan wel invriezen, maar het risico dat ik dan de draagmoeder een ziekte geef is er en dat wil ik zeker niet op mijn geweten hebben.

Het is dus alles een rollercoaster van emoties, ik ben op dit moment ook thuis in de ziektewet omdat ik het mentaal gewoon niet aankan om onder de mensen te komen of überhaupt ergens een focus op kunnen houden langer dan 10 minuten. Ik ben moe van het piekeren, het huilen, schuldgevoel naar J. en mijn gedachtes draaien alle kanten op.

Het helpt zeker om hier mijn gedachtes kwijt te kunnen en even van mij af te schrijven wat er eigenlijk allemaal is gebeurd en dat in 2 weken tijd, waarvan je eigenlijk nooit had gehoopt dit te kunnen verwachten. We krijgen nog een oproep voor de operatie die zal of in Utrecht gebeuren of in Rotterdam dat ligt een beetje aan de wachttijd, waar ik als eerst terecht kan daar gaan we heen.

Dit is de status voor nu, zoals ik al zei ik voel mij lichamelijk (nog) niet ziek allen mentaal ben ik eigenlijk helemaal op en ik hoop dat ik door rust en even niks te moeten hier bovenop kom en deze strijd aan kan gaan. Gelukkig heb ik heel veel steun aan J. daar ben ik erg dankbaar voor. En natuurlijk ook van familie en vrienden die aan ons denken!

Heb jij ervaring met baarmoeder(slijm) kanker of iemand in je omgeving?

Liefs,
Patricia