Zelf schrijf ik op en af over mijn PCOS en de laatste tijd natuurlijk meer omdat we echt een traject in zijn gegaan. Het leek mij een heel mooi idee om ook andere vrouwen hun kans te geven om hun verhaal te vertellen. Veel vrouwen worden niet begrepen of kunnen hun gedachte hierover niet kwijt en ik wil hun dat platform geven om ook hun stem te laten horen en om andere vrouwen echte verhalen te kunnen laten lezen! Vandaag is het woord aan Kimberley, wat nou als er bij je partner ook iets mis is… hoe ga je hier mee om. Lees haar verhaal vandaag.
Hi! Leuk dat je de tijd hebt genomen om dit stukje te lezen. Ik zal ons eerst even voorstellen.
Ik ben Kimberley, 26 jaar oud en woonachtig in het leuke Maassluis samen met mijn vriend Lennart, 32 jaar oud en inmiddels zijn wij 5 jaar samen.
Mijn vriend en ik hebben een kinderwens en om die reden ben ik in december 2020 gestopt met de pil. Ik heb altijd al een onregelmatige cyclus gehad, maar nooit heb ik aan PCOS gedacht. Na een jaar ‘proberen’ en zonder resultaat besloot ik contact op te nemen met mijn huisarts, zij stuurde mij door naar het Fransiscus Vlietland Ziekenhuis voor het maken van een echo. Tijdens de echo was al erg duidelijk dat ik veelste veel eicellen had. Gelukkig was dat op dat moment het enige, en toch dacht ik gelijk aan PCOS. Ik had namelijk zelf al doktertje gespeeld, en ik had op mijn klachten gegoogled.
Na de echo, werd ik doorverwezen naar het Reinier de Graaf Ziekenhuis in Voorburg. Hier wilde ik graag ook zelf naar toe, omdat ik goede verhalen had gehoord over dit ziekenhuis. Ik ging de molen in, kreeg nogmaals een echo, er werd een kweek afgenomen van mijn baarmoederslijmvlies en ik moest een bloedonderzoek laten doen, ook moest mijn vriend een potje sperma inleveren. Helaas kregen wij een paar weken later een telefoontje van de arts assistent in het Reinier, er waren gèèn spermacellen gevonden, helemaal niks. Bij mij was het ook heel erg duidelijk. Ik heb PCOS. Zwanger worden op de natuurlijke manier, had voor mij nog een eventuele optie kunnen zijn.
De arts assistent vertelde ons tijdens het telefoontje, dat zij ons niet meer kon helpen. In een ander ziekenhuis zouden ze meer gespecialiseerd zijn op het moment dat het bijvoorbeeld om een bepaald syndroom zou gaan. Wij kozen er voor om doorverwezen te worden naar het Erasmus MC in Rotterdam. De eerste afspraak zit er op en de eerste onderzoeken zijn gedaan. We moeten nu wèèr wachten op de uitslagen. Mijn vriend heeft opnieuw een sperma onderzoek gehad, en er is een echo gemaakt van zijn zaadballen. Hier kwam helaas uit dat de zaadballen te klein zijn, waardoor er dus ook geen zaadcellen worden aangemaakt. Na de echo moesten wij gelijk door om bloed te laten prikken. We zitten momenteel in een spannende fase, het is namelijk afwachten of er geen genetische afwijkingen worden gevonden. Als dat niet zo is, dan mogen wij verder met het kinderwens traject!
Voor nu, zitten wij dus echt in een rollercoaster. Hoe blij we ook voor andere zijn, hoe moeilijker het voor ons iedere keer word.
Ik heb besloten om mee te werken aan dit blog, omdat ik andere vrouwen en stellen wil laten weten dat je nooit alleen bent. Er zijn zoveel andere mensen, die precies weten wat je mee maakt. Ik heb zelf heel veel berichten gelezen van vrouwen waarbij ook PCOS is gediagnosticeerd, en ik heb òòk berichten gelezen, van stellen die in het zelfde traject zitten. Het is fijn om te weten dat je echt niet de enige bent en je hier steun uit kunt halen.
Ookal is het niet het einde van de wereld, het is en blijft een moeilijk en zwaar traject. Laten we hopen op goed nieuws!
Liefs, Kimberley 💖
Jeetje Kimberley, ten eerste bedankt voor je verhaal en wat een heftig spannende tijd moet dit voor jullie zijn. Ik wens jullie heel veel succes en wie weet zien we snel een mooi vervolg van jullie verhaal.
Heb jij nog een vraag aan Kimberley?
Wil jij ook jouw verhaal vertellen, schroom dan niet om mij een mail te sturen naar info@patriciakleijn.nl of via het contactformulier hierboven. Dit kan ook volledig anoniem uiteraard!
Veel liefs,
Patricia